Türkische Nationalhymne

Originaltext:

Korkma, sönmez bu safaklarda yüzen al sancak;
Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.
O benim milletimin yildizidir, parlayacak;
O benimdir, o benim milletimindir ancak.

Çatma, kurban olayim, çehreni ey nazli hilâl
Kahraman irkima bir gül!... Ne bu siddet bu celâl
Sana olmaz dökülen kanlarimiz sonra helâl,
Hakkidir, Hakk'a tapan, milletimin istiklâl!

Ben ezelden beridir hür yasadim, hür yasarim.
Hangi çilgin bana zincir vuracakmis? Sasarim
Kükremis sel gibiyim, bendimi çigner, asarim;
Yirtarim daglari, enginlere sigmam, tasarim.

Garbin afakini sarmissa çelik zirhli duvar,
Benim iman dolu gögsüm gibi serhaddim var.
Ulusun, korkma! Nasil böyle bir imani bogar.
Medeniyyet!" dedigin tek disi kalmis canavar
Arkadas! Yurduma alçaklari ugratma, sakin!

Siper et gövdeni, dursun bu hayasizca akin.
Dogacaktir sana va´dettigi günler hakk´in;
Kim bilir, belki yarin, belki yarindan da yakin.
Bastigin yerleri "toprak" diyerek geçme, tani!

Düsün, altinda binlerce kefensiz yatani.
Sen sehit oglusun, incitme, yaziktir, atani;
Verme, dünyalari alsan da, bu cennet vatani.
Kim bu cennet vatanin ugruna olmaz ki feda?

Suheda fiskiracak topragi siksan, suheda!
Cani, canani, bütün varimi alsin da hüda,
Etmesin tek vatanimdan beni dünyada cüda.
Ruhumun senden, ilahi, sudur ancak emeli;

Degmesin mabedimin gögsüne na-mahrem eli!
Bu ezanlar-ki sahadetleri dinin temeli,
Ebedi yurdumun üstünde benim inlemeli
O zaman vecd ile bin secde eder -varsa- tasim

Her cerihamdan, ilahi, bosanip kanli yasim,
Fiskirir ruh-i mücerred gibi yerden na´sim;
O zaman yükselerek arsa deger belki basim!
Dalgalan sen de safaklar gibi ey sanli hilal;

Olsun artik dökülen kanlarimin hepsi helal!
Ebediyen sana yok, irkima yok izmihlal.
Hakkidir, hür yasamis bayragimin hürriyet;
Hakkidir, Hakk'a tapan milletimin istiklal!

(Nur die ersten beiden Strophen werden als Nationalhymne gesungen)

Deutsche Übersetzung:

Fürchte nicht, die in dieser Morgendämmerung wehende rote Fahne wird nicht vergehen,;
Solange das allerletzte Herdfeuer, das in meiner Heimat brennt nicht erloschen ist.
Sie ist der Stern meines Volkes, sie wird leuchten;
Mein ist sie, allein meinem Volk gehört sie.

Verziehe, um Gottes Willen, nicht dein Antlitz, du, empfindsamer Halbmond!;
Lächle meinem heldenhaften Volk zu! Warum diese Heftigkeit, warum dieser Zorn?
Unser vergossenes Blut wird dir sonst nicht zu eigen werden.;
Unabhängigkeit, das ist das Anrecht meines das Recht verehrenden Volkes!